zmarnowane lata...

Wmówiono mi kiedyś, że pracownik uniwersytecki ze mnie jak z koziej dupy trąbka. Że studenci się skarżą, że się spóźniam, wychodzę wcześniej, nie realizuję założonego materiału, w ogóle nic nie realizuję i jestem pracowniczym i naukowym zerem. Przeżyłam to strasznie, runęła moja wizja na życie. I w tym przeżyciu nawet nie usiłowałam się bronić. Słowa - masz o sobie zbyt dobre mniemanie i zafałszowany obraz siebie wyryły mi się głęboko w pamięć i serce. Aż tu po dziesięciu latach spotykam moją byłą studentkę i tak od słowa do słowa w luźnej rozmowie wyszło na jaw, że oni bardzo cenili moje zajęcia. Bo można było popracować, wypowiedzieć się, mieć własne zdanie i to na dodatek w bardzo sympatycznej atmosferze. I przypomniało mi się, jak od zaocznych studentów dostałam "książkę" z wysokoprocentową wkładką za okazane im serce i wiedzę. Jak inni mówili, że fajnie mieć ze mną zajęcia w całym tym tłumie ważniackich osób, na zajęcia których trzeba łykać walerianę, żeby je w ogóle przetrwać.
Niby dobre słowa, ale obudziły we mnie zdeptane i upchane gdzieś uczucia. I przyszła refleksja, że bardzo łatwo można człowieka zniszczyć. I że jeśli zajmuje sie wysokie stanowisko i jest sie guru przyszłych naukowców, to trzeba być jeszcze do tego człowiekiem.
Reasumując - dobrze się stało, że odeszłam, bo wiem, że ten świat nie dla mnie, nie umiem się pchać z łokciami, tam gdzie mnie nie chcą, nie mam nosorożcowej skóry i oślego uporu. Tak, nie zostanę profesorem, jak to sobie wymarzyłam, jestem tylko nauczycielką w gimnazjum (zmarnowałam swój potencjał, jak to powiedział mój kolega). Ale jestem doceniona i lubiana (no, może nie przez wszystkich, ale wiadomo, wszystkim nikt nie dogodzi), chętnie ide do pracy i nauczam przedmiotu, który lubię. Tylko nie rozumiem, dlaczego płaczę w poduszkę od tamtej piątkowej rozmowy...

Komentarze

  1. Jaga24 kwietnia 2016 13:26

    Nosorożcowa skóra i ośli upór. No tak...Naprawdę Cię rozumiem. Nieraz trzeba mieć tumiwisizm inaczej Cię zdeptają. Właśnie dlatego m.inn. zrezygnowałam z pracy. Nienawidziłam tego rycia i kopania. To się teraz ładnie nazywa - mobbing. Wcale się nie dziwię, że jest Ci przykro...

    OdpowiedzUsuń
  2. nifka30 kwietnia 2016 07:06

    ...pewnego razu, będąc studentką stołecznego uniwersytetu, na przystanku autobusowym spotkałam znienacka Elizę. Eliza w mieście, w którym chodziłam do szkoły średniej, była gwiazdą, każdy ją tam znał, śpiewała jak anioł, śliczna jak marzenie, wszystkie akademie, wszystkie uroczystości nie mogły się bez niej obyć. Na tamte czasy wizytówka miasta. Teraz - taka jakaś zagubiona, smutna. Zawsze mnie rajcowało, kiedy natykałam się na kogoś, kto wyglądał na bardziej zagubionego i smutnego ode mnie, odważyłam się więc podejść i zagadać. Do onieśmielającej kiedyś gwiazdy.
    Eliza powiedziała, że to był dla niej okropny czas, to lansowanie jej na siłę, ze teraz nareszcie robi to, co lubi, czyli uczy się śpiewać u swojej mistrzyni (nazwisko mistrzyni nic mi nie mówiło), że powoli staje na nogi. I że z kolei to ona zazdrościła mi, bo robiłam fajne rzeczy: udzielałam się w lokalnej rozgłośni, organizowałam, działałam, brałam udział.
    Myślałam, ze mnie z kimś pomyliła, ale nie. Zresztą rzeczywiście działałam, organizowałam, udzielałam się.
    Morał z tego żaden. Można powiedzieć, ze wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma, albo, że nigdy nie wiadomo, co było, gdyby. Albo, ze zawsze jest czego żałować, albo, ze nie warto...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Prawda czasu i prawda...

 Albo nie byłam jednak aż tak chora albo antybiok zdziałał cuda. Mówię już. Lekko przez nos, ale przynajmniej mnie słychać. Choć z chrypą byłam bardziej interesująca. Czy mówiłam już, że nie znoszę swojego głosu na nagraniach? Jest zupełnie nie pasujący do mojego wewnętrza. Zresztą reszty też nie znoszę. Ani na nagraniach ani na zdjęciach. Może za rok to się odmieni? Tylko łeb by trzeba przemeblować. Tyle godzin w terapii i jak krew w piach.... Na kolejne nie idę, bo się boję usłyszeć prawdę. A z drugiej strony - jaka jest tak naprawdę prawda? Czy nie jest zafarbowana trochę osobowością ją wygłaszającego? Czy istnieje prawda obiektywna? W sensie ludzkim ma się rozumieć. Bo że dwa i dwa to cztery - chociaż ponoć i z tym niektórzy polemizują. Czy istnieje tylko jedna jedyna prawda o człowieku? Czy da się go określić jednoznacznie i bezsprzecznie? Dla jednych jestem taka, inni odbierają mnie zupełnie inaczej. To kto ma rację? Kto mówi prawdę?  Tak sobie dziś filozofuję w przerwie od układ
Czytaj więcej

Rozstania i powroty....

 No to mnie pierdolnelo choróbskiem po krtani i oskrzelach - nie ma zmiłuj się, trzeba milczeć. A tak się składa, że zostałam  podjudzona nowym komentarzem, żeby bloga pisać - więc się nieźle składa, odgrzebalam zapiski i może mi wytrwałości wystarczy na kilka wpisów. O tyle to trudne, że nie ma tutaj odzewu - piszę w eter a z eteru nic nie dochodzi z powrotem. Więc zniechęcam sie tworzeniem dla samej siebie, bo jak każda marna kopia pisarska potrzebuję poklasku. 
Czytaj więcej

dietowo

Ze też mój syn musiał uprzeć się na pierogi, kiedym na diecie. Nie takiej diecie, bo dieta, ale takiej poważnej, bo pocholecystektomiowej. W szpitalu, wbrew zapowiedziom, nie odpoczęłam. Spać nie mogłam, nasenne jakieś słabiutkie serwowali. Mąż uczynnie wrzucił do żarłocznego tv całe 6 zł, a współdzielące niedolę się uparły, żeby don Wasyla oglądać. I po 6 zł. I nic mi się w narkozie nie śniło. Szkoda. Ale widać taki mój los. I w tajemnicy napiszę, że strasznie się bałam, że mnie mama zawoła do siebie. Ale widać, że TAM radzi sobie beze mnie. I dobrze. Bo ja TUTAJ bez niej gorzej.
Czytaj więcej